Bekierski Dominik Ignacy, h. Jastrzębiec z przydomkiem Kosiorek († 1750), żołnierz i działacz polityczny, pochodził z niezbyt dawnej rodziny szlacheckiej, osiadłej niegdyś w Lubelskiem, potem w Bracławszczyźnie. Syn Jana, łowczego żydaczowskiego, i Katarzyny z Bojemskich, służył od żołnierza w garnizonie kamienieckim, aż osiągnął (najpóźniej w r. 1715) rangę gen. majora. Podczas konfederacji tarnogrodzkiej jeździł (23 XII 1715) »od Rzplitej« skonfederowanej do prymasa Szembeka do Skierniewic z przełożeniem krzywd od wojsk saskich (odprawiony 11 I 1716). 6 II na zjeździe w Winnicy wybrany jednym z 8 konsyljarzy konf. bracławskiej z prawem do kolejnego zasiadania w Generalności. Kiedy konfederatom nie udało się pozyskać (przez poselstwo Morstina) interwencji austrjackiej, wysłano B-go (w maju) do Turcji, będącej wówczas w wojnie z Karolem VI. Generał, mijając obsadzony przez regalistów Kamieniec, ze świtą 16 osób przemknął przez Fokszany do Bukaresztu, stamtąd do kwatery wezyrowskiej w Niszu. Mówiono w kołach dworskich, że go Porta przyjęła z honorami, że na audjeneji u Ahmeda III w Adrjanopolu prosił o pomoc 20.000 Tatarów i 50.000 Turków, za co rzekomo miał ofiarowywać Porcie Kamieniec. Porta, jakby zgadując życzenia posła, wysłała była do Tarnogrodzian i do Augusta II delegatów, którzy spróbowali odegrać w Polsce rolę rozjemców, podobną do tej, jaką sprawował poseł rosyjski; spotkali się jednak u króla z odprawą. B. posłował na Sejm Niemy 1717 r., był deputatem bracł. na trybunał 1718 r., 22 VIII 1720 sam sobie ułożył jako posłowi na sejm warszawski instrukcję w duchu opozycyjnym, przeciwną antyrosyjskiej wówczas, wojowniczej polityce króla. Po sejmie był komisarzem do odbioru jeńców i armat, wywiezionych przez Rosjan; w r. 1722 (według Niesieckiego, który mógł czerpać odeń informacje) wybrany posłem inflanckim, 1724 i 1726 bracławskim, 1728 (na niedoszły sejm) kijowskim i napewno jeszcze raz u schyłku życia w r. 1740 bracławskim. Jako stronnik hetmanów i »republikant«, wielkiej karjery nie zrobił: dawniej posiadał starostwo dołheckie, w r. 1723 korytnickie i chorągiew pancerną, w r. 1736 chorąstwo winnickie.
W bezkrólewiu 1733 r. stanął przy Stanisławie. Towarzyszył Janowi Tarle w jego wyprawie na Pomorze pod oblężony Gdańsk; musiał więc bić się pod Wysoczynem 18 IV 1734. Już wówczas uchodził generał porucznik B., za stronnika hetmana Potockiego, z którym razem zapewne opuścił sprawę Stanisławową w pocz. r. 1735, dzięki czemu w r. 1739 z dowództwa twierdzy białocerkiewskiej przeniósł się na stanowisko komendanta Kamieńca po Wacławie Rzewuskim. Chwila była trudna, bo za ścianą Turcja prowadziła wojnę z dwoma cesarstwami, a przez Polskę chodzili Rosjanie za Dniestr. B. popierał wtedy hetmański plan konfederacji przeciwko Rosji, porozumiewał się z Turkami i pewno straciłby pod presją Rosjan komendanturę Kamieńca, do którego długo nie chciał wpuścić ich generała Löwendahla, gdyby nie to, że wojna wygasła jesienią t. r. Popularny wśród szlachty i żydów, mniej lubiany przez mieszczan, którzy skarżyli się nań biskupowi Fr. Kobielskiemu, żył wesoło i wystawnie w Kamieńcu z żoną Konstancją z Kaszewskich, podkoniuszanką litewską. Przedostatni raz figuruje w r. 1747 jako chorąży winnicki i komisarz do podniesienia miast; ostatni raz na sejmie 1748 r. jako poseł wojskowy. Synów miał czterech, ale trwalszą od nich pamięć zostawił dopuszczony przez B-go do herbu, nobilitowany na sejmie 1726 Antoni B., oboźny polny kor., zasłużony żołnierz ze szkoły Sobieskiego, »który ex gente Otthomanica wzięty infans, w Państwach naszych assumpto orthodoxae fidei catholicae baptismo, przeciwko nieprzyjacielowi wiary św. heroicznie stając, Rzplitej wiernie służył«.
Niesiecki; dr Antoni J. (Rolle) Zameczki podolskie, W. 1880, II 63; Schmitt H., Dzieje Polski XVIII i XIX w., Kr. 1866, I 135–6; Konopczyński W., Polska a Turcja 1683–1792 (w druku); tenże, Stan. Konarski, W. 1926; Teka Podoskiego IV; Akta Grodz. Ziem. XXII i XXIV; Archiw J. Zap. Rossii cz. II, t. III.; Vol. Leg. VI 452–3. – Rkp. Bibl. Czart. 2563–4, 2624, 2636, 2653–2656; Bibl. Jag. 3605.
Władysław Konopczyński